Sole nieorganiczne w wodzie składają się z dodatnio naładowanych kationów oraz ujemnie naładowanych anionów - które będą przewodzić prąd elektryczny po przyłożeniu napięcia pomiędzy dwoma elektrodami zanurzonymi w wodzie. Im więcej jest obecnych jonów, tym większy prąd - większe przewodnictwo (i niższa rezystywność). Przewodnictwo jest wyrażane w mikrosimensach na centymetr (μS/cm) i jest stosowane do mierzenia jakości wody surowej i wody oczyszczonej typu podstawowego. Rezystywność jest odwrotnością przewodnictwa i jest wyrażana w megaomach·cm (Mom·cm). Jest wygodniejsza do pomiaru jakości wody wysokooczyszczonej.

Techniki membranowe, mimo krótkiej historii ich stosowania, zajmują wysoką pozycję wśród obecnie znanych metod separacji. Efektywność modułów membranowych określa się zazwyczaj za pomocą jednego z dwóch parametrów: współczynnika retencji lub selektywności.

Wspólną cechą wszystkich membran półprzepuszczalnych stosowanych w procesach permeacyjnych jest zróżnicowanie szybkości transportu masy, która zależy od rodzaju i wartości sił napędowych działających na poszczególne składniki rozdzielanej fazy oraz od właściwości fizycznych i chemicznych membrany.

Przepływ objętościowy roztworu jp [dm3/min x m2] inaczej szybkość filtracji (ang. flux rate) jest miarą intensywności procesu membranowego. Określa się go objętością przepuszczonego przez membranę roztworu pod wpływem siły napędowej przez jednostkę powierzchni roboczej membrany i jednostkę czasu.

Różnorodność produkowanych membran, technik membranowych i zadań separacyjnych dostarcza różnych kryteriów ich klasyfikacji.

Najpowszechniejszy i najlepszy podział technik membranowych opiera się na strukturze membran, na rodzaju tzw. siły napędowej, która jest niezbędna, aby zaszedł rozdział mieszaniny.

Procesy membranowe, których siłą napędową jest różnica ciśnień po obu stronach membrany, stosuje się przede wszystkim do zatężania lub oczyszczania rozcieńczonych roztworów wodnych. Mechanizm separacji oparty jest na stosunku wielkości cząsteczki rozpuszczonej lub koloidalnej, zawiesiny, obecnych w roztworze, do wielkości porów membrany tzw. dystrybucja wielkości porów. Do procesów tych zalicza się mikrofiltrację, ultrafiltrację, odwróconą osmozę (hiperfiltrację). Ostatnio wyróżnia się także proces nanofiltracji, posiadającej właściwości pośrednie ultrafiltracji i odwróconej osmozy, określany wcześniej jako proces niskociśnieniowej odwróconej osmozy.

Zjawisko polaryzacji stężeniowej powoduje tworzenie się, w bezpośrednim sąsiedztwie membrany, warstwy granicznej roztworu o stężeniu przewyższającym średnie stężenie roztworu poddawanego filtracji. Wywołuje to niekorzystne obnizenie szybkości procesu oraz zmianę własności separacyjnych membrany.

Zjawisko polaryzacji stężeniowej opisuje się matematycznie przy zastosowaniu tzw. modelu „filmu powierzchniowego”, który zakłada, że warstwa polaryzacyjna przy powierzchni membrany istnieje w warunkach przepływu laminarnego i burzliwego. W trakcie przebiegu filtracji membranowej substancja ulegająca oddzieleniu jest przenoszona do powierzchni membrany na zasadzie unoszenia konwekcyjnego, gromadzi się na niej, a następnie dyfunduje z powrotem do roztworu pod wpływem gradientu stężenia. 

Początkowo szybkość transportu konwekcyjnego przewyższa szybkość dyfuzji w kierunku przeciwnym, co wywołuje wzrost stężenia w warstwie powierzchniowej. Ostatecznie ustala się równowaga między szybkością transportu w kierunku membrany a szybkością dyfuzji wstecznej powiększona o strumień permeatu. 

W tych warunkach stężenie substancji rozpuszczonej w warstwie polaryzacyjnej osiąga wartość stałą, zawsze jednak wyższą niż stężenie w głębi roztworu.

Efekt polaryzacji stężeniowej jest najbardziej znaczący w procesach mikrofiltracji i ultrafiltracji, ponieważ membrany stosowane w tych procesach charakteryzuje wysoki strumień permeatu, a współczynniki wnikania masy są niskie dzięki niskim wartościom współczynników dyfuzji związków wielkocząsteczkowych, koloidów i emulsji. W procesie odwróconej osmozy ma ona mniejsze znaczenie.

Proces, w którym substancja aktywna chemicznie w danym środowisku wytwarza na swojej powierzchni powłokę pasywną, utworzoną z produktów reakcji chemicznej tej substancji z otoczeniem. O pasywacji mówimy wtedy, gdy powłoka ta jest całkowicie odporna na dalsze reakcje z tym środowiskiem i jednocześnie na tyle szczelna, że stanowi barierę ochronną dla reszty substancji, którą otacza.

Mianem płynów określa się ciecze i gazy. 

Ilość zanieczyszczeń w gramach na jednostkę powierzchni filtra. 

Substancja charakteryzująca się małymi rozmiarami cząstek (małym ciężarem właściwym) zwiększająca efektywność procesu filtracji.  

Jest to polimer z grupy poliolefin, który zbudowany jest z merów o wzorze: –[CH2CH(CH3)]–. Polipropylen jest jednym z dwóch, obok polietylenu, najczęściej stosowanych tworzyw sztucznych. Na przedmiotach produkowanych z tego tworzywa umieszcza się zwykle symbol PP. Szeroko stosowany do wytwarzania membran; hydrofobowy.

Jest amorficznym, translucentnym tworzywem termoplastycznym należącym do tworzyw wysokotemperaturowych o wysokiej obciążalności mechanicznej i termicznej. Szeroko stosowany do wytwarzania membran; hydrofilowy.

Wolne przestrzenie w materiale, których rozmiar i kształt można kontrolować w trakcie wytwarzania materiału filtracyjnego.

Procent wolnej przestrzeni w filtrze lub liczba porów przypadająca na 1 cm2 powierzchni filtra.

Urządzenie służące do rozdzielania zawiesin zawierających nieznaczne ilości cząstek stałych; ciecz oczyszczana wprowadza jest pomiędzy dwie lub więcej powierzchnie filtrujące umieszczone w tym samym urządzeniu. 

Rodzaj filtra stosowanego przed filtrem głównym (zasadniczym), mający na celu ochronę i jednocześnie wydłużenie żywotności filtra głównego;  zatrzymuje największe zanieczyszczenia z filtrowanego strumienia. 

Szybkość z jaką przepływa płyn (gaz lub ciecz) wyrażona galonach lub litrach na jednostkę czasu. 

Materiał przepuszczalny, który można wykorzystać do rozdziału składników. 

Ilość płynu przenoszonego przez przepuszczalny materiał w danych warunkach.

Przepływ uwarstwiony (cieczy lub gazu), w którym kolejne warstwy płynu nie ulegają mieszaniu (w odróżnieniu od przepływu turbulentnego, burzliwego). Przepływ taki zachodzi przy małych prędkościach przepływu, gdy liczba Reynoldsa nie przekracza tzw. wartości krytycznej.

Zdolność medium do przepuszczania cieczy pod wpływem ciśnienia. Zdolność ośrodka porowatego do przepuszczania cieczy lub gazów, wyrażana w metrach sześciennych na minute na metr kwadratowy powierzchni.

Jednostka ciśnienia, wyrażona w funtach na cal kwadratowy.